[307] Dat is un blifft een narrsches Stück
Ick weet nich, wat dat heeten schall –
Hannjochen kickt mi ümmer nah,
in Dönsk un Hoff un Schün un Stall
un wu ick gah un wu ick stah;
denn kickt he üm de Eck un denn
eens wedder œwer Tun un Rick,
denn ut de Luk gor nah mi hen –
dat is un blifft een narrsches Stück!
Un wenn he buten haken deit
un ick kam nah de Rägel ran,
denn seggt he: prr! De Haken steiht,
hei dreigt sick üm un glupt mi an;
un hal ick's Abens Spol un Flaß
un schuw min Spinnrad ranner ick,
denn schult he nah mi hen fördwas –
dat is un blifft een narrsches Stück!
He plirt nah mi, he kapt mi an,
as wenn he mi wat fragen mücht,
as ob dat œwerst rut nich kann,
he sick toväl besünn, mi dücht;
dat deit üm em mi orig leed,
ick säd em jo den Ogenblick
girn up de Städ, all wat ick weet –
dat is un blifft en narrsches Stück!