Watermöhm
Kind, grip nich nah de Blömeken –
dor lurt dat Watermöhmeken,
wu sonn gäl Mümmelk flütt.
Still is de See dor, still un deep,
un mennigeen, de dornah grep,
koppœwer schöt he un versöp,
as Müs' inne Melkenbütt.
De Mümmelk stahn so wit af all,
dat een se nich aflangen schall,
ob een ok meent, he künn.
Nimm nich sonn oll dumm Stück di vör!
Süh, grippst du all to drist nah ehr,
denn ward de Kopp up eens di swer,
denn plumpst du batsch eens rünn.
Denn fött de Möhm di an de Been
un hängt sick an di as'n Steen
un treckt di inne Gründ;
wu du ok ampelst, wat du hüppst
un üm di sleihst un stöttst un grippst,
fast höllt se, fast – bet du versüppst,
as vör di väl all sünd.
Keen Unglück slöppt; un wenn't geschüht,
wen weet, wat denn grad wen dat süht
[295]un löppt noch flink nog ran;
Wen weet, wat, wenn di dat mallürt,
üns' Herrgott wen vörbi dor führt,
de din Geschricht un Krischen hürt
un helpen will un kann.
Nahst steiht din Vader dor un stähnt,
nahst sitt din Moder dor un weent
ehr blödig, blödig Tran,
wat se so wat afläwen möt,
wat du sonn gallenbitter Leed –
wu bitterbös, üns' Herrgott weet't –
di hest un ehr andan.
Du œwerst hest keen Rauh, keen Rast,
un ob du teihnmal graben wast,
di höllt nich Sark nich Steen;
di höllt keen Krüz, keen Kirchhoffmür,
un gräsen makst du nachts de Lür
as sonn oll spökig Flœkerfür,
un sülm warst du 'ne Möhm.