245. De Knech un de Buur.

Dar wier mal'n Knech, de müch giern ęten, awer niks daun. As se nu en Mirrag (Mittag) Arfen krigen dön, steek he sien Lępel verkiert int Schöttel un sä: »Hacks du drop, so ęt ik di ¹.« Dat verdröt den Buurn un he leet em lopen. De Knech dach: dat is ok bęter, wenn man sien [164] egen Herr is; denn kann man ęten na sien Mœg (Geschmack, Lust) un arbeiden na sien Beleef. He söch sik en lütt Diern ut, de en bęten inne Melk tau kröumen harr, eet na sien Mœg un arbeid na sien Beleef. Dat güng uk so lang gaud, as se noch wat inne Melk tau kröumen harrn. As dat awers all wier, wat nu anfangen? He dach, du muß man na dien Nawer gaan, (dat wier de Buur, den sien Arsen he ne müch harr) un em üm'n Spind Arfen birrn (bitten). He güng hin un sä: »Gauden Dag, Nawer.« De Buur sä: »Gauden Dag, sett di!« He sett sik un seet un seet un müch sien Warf (Gewerbe) ne anbringen. De Buur dach, wat schull he wull op sien Harten hebben? He müß doch endlich dar mit herut un sä: »Ik heff en fröndlich Będ an di, lütt Nawer, wenn du mi dat man ne afslagen wulls.« »Laat hürn«, sä de Buur un de Knech sä: »Ik wull di ümmen Spind Arfen birrn; Geld heff ik ne, awer ik wull di dat ierlich afverdeen.« De Buur sä: »Kumm mit.« As se bi de Arfen ankaam dön, steek de Buur de Schüffel verkiert herin un sä: »Hacks du drop, so męt ik di.« »Lütt Nawer, hestu dat nonne weller vergęten?« sä de Knech; »dat seh ik in, dat kann ne mier so gaan, as ik dat dręwen heff.« »Wenn du dat man insühst,« sä de Buur, »so will ik di en Spind daun«, un he geef em en Spind Arfen, un van de Tied an eet de Knech, wat dar köum, un dö, wat he schull, un de Buur sä oft van em: »Dat is rech sun ullen Slaav!«

Aus der Gegend von Oldenburg durch Herrn Schullehrer Knees in Neumünster. In ganz Holstein und auch in der Tonderschen Marsch bekannt, wird häufig paränetisch angewendet.