f.

Wo nu Gerd-Ohm wahnt, dar hett fröher de ole Fischersche wahnt, dat is 'n Linnenwäwersche wäsen; se hett awers nyn Schärrahmen hadd. Do üs se ümmer hengahn na den olen Lamp syn Hus un hett dar ümmer scharen, un as se eenmal weggahn is, do hett de Koh aewer Kopp utn Stall nut wullt. Dat Heu hett se nich fräten wullt. Do hett de ole Lampe wat van Meyer halt, datt hett se fräten. Do is he na de Fischersche hengahn un hett är seggt: »Du hest mi myn Koh behext! makst du se nich glyks wedder god, denn geit di 't nich god!« Do is se mitgahn un hett mir lowarm Water de Dörklink un den Süll afwusken, un hett dat de Koh to supen gäwen, do hett se fräten. Do hett de ole Lampe seggt: »Lisbeth, Lisbeth, warum hest du mi dat dahn?« Do hett se seggt: »Ick möt dat dohn, ick kann jo nich anners; twee heww ickt lehrt, wenn ickt de drüdde ok noch lährt heww, denn bruk ickt nimmer to dohn.« (Brake.)