[178] 5. Dat gruli Hus
Dat süht bi Dag' so fründli ut mit Dœr un Finstern gęl,
Des Nachts is dat en gruli Hus, denn slarrt dat langs de Dęl.
Dat slarrt op Tüffeln, Schritt vœr Schritt, dat slarrt der hin un hęr,
Doch wenn de Dag des Morgens graut, so hört man dat ni mehr.
Dats jüs, as gung en ole Fru, un söch de ganze Nach,
Un kunn ni finn' un söch un söch bet an den hellen Dag.
Dat kumt des Abends ut de Stuv un wannert langs de Dęl,
Un föhlt herum bi jede Dœr, as wenn de Slœtel fęhl.
Dat funßelt an de Kœkendœr, dat klœtert an den Rink,
Dat kraut un grabbelt an de Bręd un röhrt an Slött un Klink.
Denn slurrt dat wieder an de Wand un raschelt in den Gank,
Denn pett dat langs de Trepp tohöch un trufft de Bœn hentlank.
Dar trufft dat langsam hin un hęr un wöhlt in Törf un Kaff,
Denn pett dat wedder na de Luk un kumt de Trepp heraf.
De Saaldær hett en isen Kęd, dar ritt dat ganze Stunn':
Doch wenn de Hahn des Morgens kreiht, ist jedesmal verswunn'.