[312] Fiv nie Leeder ton Singn
Dat eerste
Dar weer en lüttje Burdiern
1.
Dar weer en lüttje Burdiern,
De muss na Melken gan,
De harr en breden Strohhot,
Doch Strümp harr se nich an.
Wa kannst du lüttje Burdiern
Alleen na Melken gan?
[313] 2.
Se harr en lichten Strohhot,
Se harr en sware Drach,
Doch wenn se hin na Melken gung,
So gung se hin un lach.
O du lüttje Burdiern,
Wat hest du'n sware Drach!
3.
Du büst je as en Węps so dünn,
Du büst je rein so zart,
Du hest je nog to dręgen
Al an din egen Haar.
O du lüttje Burdiern,
Du driggst je gar to swar!
4.
Kumm mit, ik will din Drach nęhm,
Un hal de Köh nan Sleet,
Un wenn der scharpe Steen kamt,
So fat di anne Kęd!
Ja, du lüttje Burdiern,
So fat man anne Kęd.
5.
O ja, du lüttje Burdiern,
So fat man sęker an.
Ik kunn di geern noch mitnęhm
Un dręgn di op de Hann',
Un weern der nix as Steen in Weg,
Ik drog di op de Hann'.
[314] Dat twete
Dar geit en Bęk
1.
Dar geit en Bęk de Wisch hentlank,
De hett dat rein so hild,
So geit min Hart de ganze Dag,
Un steit ni eenmal still.
2.
Dat steit ni still, as bi de Mœl,
Dat Rad dat geit un mahlt.
Dar steit mi dat op eenmal still,
As schull dat mit hendal.
3.
Dat steit ni still de ganze Weg,
As jüs op disse Plack,
Un kam ik œwert Steg tohöch,
So kloppt dat, as dat Rad.
4.
Dat Rad dat dreiht, de Mœl de geit,
Un binn' dar singt dat lud,
Un kam ik rop, so kikt de Kopp
Gewis na't Finster rut.
[315] 5.
De Bęk de löppt so gau to Mœl,
Un treckt so langsam weg.
Ik löv, dat geit em jüs as mi:
Dat is em gar ni rech.
6.
He treckt vœrbi an unse Garn,
Dar ga ik noch hentlank,
Un hör em, wa he sacht vertellt
Vun Klappern un Gesank.
[316] Dat drütte
O wullt mi ni mit hebbn?
Nach Burns
1.
O wullt mi ni mit hebbn, lütt Anna Kathrin?
O wullt mi ni mit hebbn, lütt Anna Kathrin?
Du kunnst je wul fahren, du kunnst je wull ridn,
Oder wullt an min Sit gan, lütt Anna Kathrin?
2.
Wat schęrt mi din Vader, sin Hus un sin Feld!
Wat schęrt mi din Mellersch, ęr Stolt un ęr Geld!
Segg blot, ik schall mitgan, segg blot, du büst min,
Un kumm inn Linnwullnrock, lütt Anna Kathrin!
[317] Dat veerte
He sä mi so vęl
1.
He sä mi so vęl, un ik sä em keen Wort,
Un all wat ik sä, weer: Jehann, ik mutt fort!
[318] 2.
He sä mi vun Lev un vun Himmel un Eer,
He sä mi vun allens – ik weet ni mal mehr!
3.
He sä mi so vęl, un ik sä em keen Wort,
Un all wat ik sä, weer: Jehann, ik mutt fort!
4.
He heel mi de Hann', un he bę mi so dull,
Ik schull em doch gut węn, un ob ik ni wull?
5.
Ik weer je ni bös, awer sä doch keen Wort,
Un all wat ik sä, weer: Jehann, ik mutt fort!
6.
Nu sitt ik un denk, un denk jümmer deran,
Mi düch, ik muss seggt hebbn: Wa geern, min Jehann!
7.
Un doch, kumt dat wedder, so segg ik keen Wort,
Un hollt he mi, segg ik: Jehann, ik mutt fort!
[319] Dat letzte
Min Anna is en Ros' so roth
1.
Min Anna is en Ros' so roth,
Min Anna is min Blom,
Min Anna is en Swölk to Fot,
Min Anna is as Melk un Blot,
As Appel oppen Bom.
2.
De Vullmach hett en Appelgarn,
Un Rosen inne Strat;
De Vullmach kann sin Rosen wahrn,
De Vullmach kann sin Appeln arn.
Min Anna is min Staat!
3.
Se is min Staat, se is min Freid
Un allens alltomal,
Un wenn de Wind de Rosen weiht,
Un wenn de Wind de Appeln sleit:
Se fallt mi nich hendal.
[320] 4.
Se fallt ni af, se fallt ni hin,
Se hett son frischen Moth;
So blöht min Hart, so blöht min Sinn,
Min Anna blift de Blom derin
Bet an min sęli Dod.
