[368] Ton Schluss

1. Vullmacht sin Twęschens

Wat gluddert in Blomhof un lacht achtern Tun?
De Vullmacht sin Twęschens, de Witt un de Brun.
De Vagt un de Schriwer gungn ęben vœrbi,
Weer jüs as en Beertünn mit Hœnken derbi.
Wa lach do de Brune un schüttel de Haar:
Du kriggst mal de Krumme, schast sehn, noch vuntjahr!
Wa lach do de Witte un klapp inne Hann':
Du kriggst mal de Dicke, de Dicke ton Mann! –
Ik kik dœr de Paten un heff mi bedacht:
Wat much ik denn, Schriwer węn – oder de Vagt?

[369] 2. Töf mal

Se is doch de stillste vun alle to Kark!
Se is doch de schönste vun alle to Mark!
Se weekli, so bleekli, un de Ogen so grot,
So blau as en Hęben un deep as en Sot.
Wer kikt wul int Water, un denkt ni sin Deel?
Wer kikt wul nan Himmel, un wünscht sik ni vęl?
Wer süht ęr in Ogen, so blau un so fram,
Un denkt ni an Engeln, un allerhand Kram?

[370] 3. Wahr di!

Se is so frisch, as weert en Tulk,
Se is so licht, as weert en Wulk,
Se is so flink, as weert en Swulk,
Un krall as Flissendrath.
En Wichel is ni half so slank,
En Pappel is ni half so rank,
Un nich en Bark so witt un blank,
As se in Sünndagsstaat.
[371]
So hüppt en Steilitsch langs de Heid,
So springt en Elamm op de Weid,
Un de se süht, de hett sin Freid,
Un kikt sik redi dun. –
Ik bę di, hö din Ogen, Fründ!
Se's doch as all de Annern sünd,
Se dreiht sik as en Küselwind –
Un wupp di! liggst in Tun.

[372] 4. Verlarn

Sin Moder geit un jammert,
Sin Vader wischt de Thran,
Ik melk de Köh un fęg de Stuv,
Mi lat se stan un gan.
De Nawers kamt to trösten
Un snackt en hartli Wort,
Un wenn se tröst, un wenn se weent,
Slik ik mi truri fort.
[373]
Des Abends inne Kamer
Bi depe düstre Nach,
Denn ween ik all de Laken natt,
Bet an den hellen Dag.
Se hebbt je noch en annern,
Se hebbt je noch en Sœn:
Ik heff je nix as bittre Thran,
Un mutt se heemli ween'n.
Un kamt sin Kameraden
Un seggt, wa brav he weer,
So mutt ik rut alleen nan Hof,
Un legg mi anne Eer.
Mi dünkt, ik hör dat Scheten,
Un wa de Kugeln fallt,
Mi dünkt, ik hör, he röppt, he röppt:
Min Anna, kumm man bald!
License
Der annotierte Datenbestand der Digitalen Bibliothek inklusive Metadaten sowie davon einzeln zugängliche Teile sind eine Abwandlung des Datenbestandes von www.editura.de durch TextGrid und werden unter der Lizenz Creative Commons Namensnennung 3.0 Deutschland Lizenz (by-Nennung TextGrid) veröffentlicht. Die Lizenz bezieht sich nicht auf die der Annotation zu Grunde liegenden allgemeinfreien Texte (Siehe auch Punkt 2 der Lizenzbestimmungen).
Link to license
Citation Suggestion for this Edition
TextGrid Repository (2012). Groth, Klaus. Ton Schluss. Digitale Bibliothek. https://hdl.handle.net/11858/00-1734-0000-0003-0B1C-F