d.

Dat sünd nu woll ungefähr veertig Jahr här, ick harr min Fro noch nich lang hatt, use Kinner weren noch lütjet, do nehmen wi vant Speschal (Armenkommission: Spezial) 'n old Minsk an, de heet Talke Meyers, de Lü heetden är [431] ümmer Hütten-Talk, dar kregen wi 25 Daler bi, dat was van vörren god Geld. Ick sä to min Fro: »wenn wi de twee Jahr hebbt, dann sünd dat all foftig Daler, dar koent wi all Schulden van betalen, dat wi Lasten weniger krigt up use Stä.« Ja, ja, so dachd ick, dat keem awer anners. Acht Dag gunk dat god, dat Minsk weer just so as anner Minsken, dar kunn 'n füdder nicks van marken. Do gunk ick is 's Abends nan Kroge, dar seten de Nawers ok, awer se sproken nich lut, as se anners dehn; nä se seten all to flüstern und keken mi an und swegen still. Ick fragd är: »na, heiji van mi snackt, denn snackt man to, dat mag ick ok woll mit anhören.« Se keken mi erst so'n bäten wunnerlik an, denn stottden se sick an, und do funk de ene an to spräken. »Nä, Jan«, sä he, »van die heiwi nicks Slimmes seggt, awer van de Hütten-Talk hebbt wi snackt; weestu denn ok, Jan, wat dat for ene is? dat is 'n ole Hexe, de kann mitn Stück Geld wat se hett, use ganze Saat vernichten. Jan, büst ok nett, lat dat ole Minsk gahn, so lang wi darmit in Fräen sünd; anners deit se uns alles ton Tort an.« Kinners, Kinners, wat verjagd ick mi do! Min Läw bün ick nich bang wäsen; man da keem mi dat Gräsen bi an. Ick stund up un gunk na Hus un nehm de ole Talk ganz in Goden vor; ick wull mi woll waren, dat ick der nien Spektakel mit slog. Ick fragd är, of se hexen kunn. »Ja,« sä se un wurd ok gar nich böse. Ick fragd är, wo se dat makde. Do halde se so 'n Halwengrotenstück här, de se van vörren väl harren, mitn Krüz up. Dar brukd se man blot mit int Feld nintogahn, bindt sick 'n witt Bettlaken um, lä den Halwengroten mit 't Krüz in jede Ecke, und in 'n Ogenblick weer de beste Saat hen. Do brukd ick nicks mehr to weten, do wußd ick genog; ick harr'n ole Hexe in Huse. O Gutt, wat gräsde mi davorr. Ick makd, dat ick se in Fräden los wurr; ick sä, ick wull min Hus verboen. Mi ducht, mehr hebb ick mi min Läben noch nich freut, as do ick dat Minsk wedder los weer. (Landg. Oldenburg).