3.

Dor sünd twee Knechts – den Urt æwer weet ik man nich, wo – de kamen Maidagnacht un willen weeten, ob in dat Dörp [123] ok wol Hexen wiren. Und dor harr en Bur twee Arw-Egen, un dormit trecken se so rund üm dat Dörp und laten blot den Weg fri, dor kœnen de Luder nich æwer. Dunn stellen se de Eg' uprecht hen un gan dor unner sitten. Dor kümmt en Kutschwagen antofüren, un dor sticht ne Dam rute, un de een Knecht lett den eenen Foot en bęten ruter, un dor fängt se an to pinkern, as wenn se 'n Nagel inslög, un fürt dunn wider – kennt hebben se ęr æwer nich. Min Knecht æwer, as de gan will, donn is he lahm, un et is em, as wenn he 'n Nagel in Foot harr, æwer dor an to seen is nix. Un dunn sprekt he mit klook Lüd' in 'n Dörp, un de raden em, he sall dat ganz ebenso in de nächst Maidagnacht maken, ob se sik denn nich æwer em erbarmen ded'. Un he deit dat ok, un dunn kümmt de Kutschwag' ok wedder an, un de Dam sticht ut, un hett in de Hand so wat as 'ne Kniptang, he kann dat æwer nich orntlich seen, un dor wart se em bi den Foot fummeln, un dor is dat, as wenn se em wat rut treckt, un he kann dunn wedder gan.

Arbeitsmann H. Peters in Sandhagen; aufgezeichnet von Pastor Dolberg.